Page 2 - Αμερικάνικος Βούβαλος

Παράταιρα πράγματα παίρνει στά χέρια του — μιά πέτρα,
ένα σπασμένο κεραμίδι, δυό καμένα σπίρτα,
τό σκουριασμένο καρφί στόν απέναντι τοίχο,
τό φύλλο που μπήκε απ’ τό παράθυρο, τίς στάλες
που πέφτουν άπ’ τίς ποτισμένες γλάστρες, τ ’ άχυρο εκείνο
που ’φερε χτές ό αέρας στά μαλλιά σου, — τά παίρνει
κι εκεί στην αυλή του χ τίζ ει περίπου ένα δέντρο.
Σ ’ αυτό τό «περίπου» κάθεται ή ποίηση, ϊ ή βλέπεις;
«Περίπου», Μ αρτυρίες Β '

Δ Υ Ο Λ Ο Γ Ι Α Τ Ο Υ Γ Ι Α Ν Ν Η Ρ Ι Τ Σ Ο Υ

Γ ΙI ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ την άντιμετωπίζω σάν έναν άλλο τρόπο άσκησης τής ποίησης.
Ηέβαια τό υλικό τών δύο τεχνών είναι διαφορετικό, όμως ή έκφρασή τους ξεκι­
νάει άπό τό ΐδιο κέντρο. Καθώς είμαι κατ’ εξοχήν οπτικός τύπος, με τή ζωγραφική
άσχολήθηκα άπό τήν παιδική μου ακόμα ήλικία. Τά σχολικά μου τετράδια ήταν γε­
μάτα άπό σχέδια — ζώα, δέντρα, τοπία. Σχεδιάζοντας ένιωθα μιά στέρεα επαφή με
τή φύση. Στήν άρχή μέ εντυπώσιαζε ή επιτυχία τής ομοιότητας πού μπορούσα νά πε-
τύχω άνάμεσα σ’ ένα άντικείμενο καί στή ζωγραφική του άπεικόνιση. 'Αργότερα μέ
ένδιέφερε κάτι πολύ πιο πέρα άπό τήν ομοιότητα, μέ ένδιέφερε ή δημιουργία νέων
μορφών καί ή έκφραση ορισμένων πραγμάτων. Τό συγκλονιστικό στοιχείο τής ζωγρα­
φικής είναι ή δυνατότητά της νά άποτυπώνει καί νά στερεοποιεί εικόνες πού άπό τή
φύση τους είναι ρευστές, γιά νά τίς ρευστοποιεί κατόπιν μέ τό δικό της τρόπο. ”Οπως
στήν ποίηση ή μιά λέξη βοηθάει τήν άλλη καί ή μίξη τους οδηγεί σέ μιάν άνακάλυ­
ψη, έτσι καί ή ζωγραφική λειτουργεί απρόβλεπτα, ξεπερνώντας πολλές φορές κάθε
προσχέδιο. Μέ τή ζωγραφική πάνω σέ πέτρες δεν είναι πολλά χρόνια πού άσχολοΰ-
μαι. ΙΙάντα μου άρεσαν οί πέτρες γιά τούς χρωματικούς τους συνδυασμούς καί τά φυ­
σικά τους σχέδια. Τίς μάζευα, τίς περνούσα μέ λάδι ή άντέγραφα τά σχέδια πού σχη­
μάτιζαν. Όταν ομως βρέθηκα έξόριστος στή Γυάρο, οπού βέβαια δέν υπήρχαν ούτε
τελάρα ούτε άκουαρέλλες ούτε λαδομπογιές, καί έπηρεασμένος άπό τή Βάσο; Κατρά-
κη - πού τήν έβλεπα νά ζωγραφίζει πάνω σέ γκρίζα χαλίκια ήλιους, πρόσωπα καί
πουλιά — άρχισα νά ψάχνω γιά πέτρες μέ άνώμαλες έπιφάνειες καί νά τίς ζωγραφί­
ζω. Μέ ένδιέφεραν περισσότερο οί πέτρες μέ αιχμές καί καμπυλώσεις, γιά νά μπορώ
νά άνακαλύπτω τά γλυπτικά τους δεδομένα καί νά άποκρυπτογραφώ τίς μορφές πού
έκρυβαν έν δυνάμει. Δέν ζο^γράφιζα πιά τοπία πάνω τους, άλλά άνθρώπινα πρόσωπα
καί σώματα. Όλη ή ελληνική τέχνη άλλωστε είναι άνΟρωποκεντρική, μέ κύριο ιδεώ­
δες της τό κάλλος. Στήν περίοδο τής δικτατορίας τό νά άντιτάσσεις ένα όμορφο σώμα
ή πρόσωπο στή γενική κατήφεια καί καταπίεση ήταν μιά μορφή άντίστασης. Οί συν­
θήκες σήμερα είναι διαφορετικές άλλά ή ζωγραφική πάνω σέ πέτρες μού έχει γίνει
συνήθεια, μιά άνάπαυλα άπ' τή συγγραφική δουλειά. Σιγά-σιγά στράφηκα καί πρός
άλλα υλικά, οπως είναι οί ρίζες καί τά κόκκαλα. Τό κάθε υλικό έχει τά δικά του χα­
ρακτηριστικά, εμπνέει διαφορετικές μορφές. Οί ρίζες υποβάλλουν μιάν άγριότητα. Τά
κόκκαλα καί οί πέτρες τό κάλλος ή τήν έλεγειακότητα. Καί ή ευτυχία στήν τέχνη
περιέχει πολύ συχνά ένα στοιχείο ελεγειακό.

Ά πό συνέντευξη του Γιάννη Ι'ίτσου στό περιοδικό 7 / λ εξ η ,ά ρ . 8 ., Ό κ τ. ’81.

’Άν γδυνόσουν μπροστά στό φεγγάρι,
τό χέρι τής ιστορίας 0ά γινόταν χρυσό.
Νύξεις